پس از اعلام توافق هسته ای ، مردم ایران به خیابانها ریختند و جشن گرفتند ، جشنی که به پیروزی در مذاکرات نسبت داده شد.
شادی مردم از آن جهت بود که اولا نیاز به شادی و جشن دارند ، کاری که در این حکومت جرمی نابخشودنی ست ( حتی اگر در حد آب بازی در پارک باشد !) . این مردم بدنبال فرصت هایی از این دست هستند تا به شادمانی بپردازند ، درست مثل زمان پیروزی تیم فوتبال در یک مسابقه .
اما آیا واقعا این توافق بمثابه یک پیروزی ست ؟
حکومت جمهوری اسلامی استاد فرصت سوزی ست ، نیاز حکومت به تنش چنان ست که رهبری فرصت ها را پس می زند تا تنش باقی بماند و آنگاه که لبه تیز تیغ را بر گردن رژیم حس می کند ، همان وعده ها را این بار با پرداخت خسارت هایی سنگین ، می پذیرد.
نگاهی به گذشته نشان میدهد این حکومت در ماجراجویی های چون " تسخیر ! سفارت امریکا ، جنگ با عراق ، وعده های پیش از تحریم و..." چه فرصت هایی را از دست داد تا نهایتا همان پیشنهادها را با خفت پذیرا شود.
در زمان جنگ با عراق ،حکومت ملایان پیشنهاد عربستان برای تقبل خسارتها را پس زد تا بعدها جام زهر بنوشد و قطعنامه ای را امضا کند که حتی نامی از متجاوز بودن عراق نبرده بود .
گروگان گیری در سفارت امریکا را تا آنجا کش داد که ریگان با وعده سرکوبی جمهوری اسلامی بر سر کار آید و جمهوری اسلامی از ترس او و قبل از اینکه ریگان پای به کاخ سفید بگذارد ، آزادی گروگانها را اعلام داشت .
به وقت لازم ، پیشنهاد همکاری کشورهای غربی برای ساخت رآکتورهای مدرن ( با شرط نظارت ) را قبول نکرد تا اکنون راضی به کار پنج هزار سانتریفوژهای کهنه و ناکارآمد ( آنهم تحت نظارت بی مرز و بی دعوت غربی ها ) باشد .
در همه این موارد ، همیشه یک سوال بی جواب می ماند :
اگر قرار بر قبول پیشنهاها بود ، چرا اینقدر دیر و چه کسی مسئول این همه فرصت سوزی و خسارت ها ست ؟
متاسفانه در این توافقنامه هیچ اشاره ای به تضمین حکومت نسبت به پذیرش قوانین حقوق بشر نشده .امیدوارم این توافق بمنزله عدم توجه جهانی به سیاستهای داخلی حکومت نباشد و الا فشار بر مردم از این هم بیشتر خواهد شد.
۱ نظر:
سلام،
ادعاهای حقوق بشری سیاستمداران غربی را جدی نگیر. بر حسب منافع کش و قوسش می دن.
ارسال یک نظر