تو کجایی قهرمان جهان ؟!

رسول خادم و علیرضا دبیر ، هر دو از اعضای شورای شهر تهران هستند .
هردو در صحنه ملی و جهانی مدال های بسیاری کسب نموده اند و به هیچ کدام انگ بد اخلاقی نمی چسبد اما چه سود که نه خادم ، خادم ملت است و نه دبیر ، مدبری در خور شهروندان ....
خادم و دبیر شاید به شوق خدمت ، نامزد عضویت در شورای شهر تهران شدند و شاید تصور اولیه این بود که با حضور این ورزشکاران ، روحیه جوانمردی به سیاسیون تزریق شود ، اما چه سود ....
زمانی که مادر شهید سهراب اعرابی در شورای شهر از ظلم و جنایتی که بر او و فرزندش رفته سخن گفت ، دبیر صبورانه و خاموش به درد مادری داغدار گوش فراداد ، اما چه سود ...
از دیگر اعضای شورای شهر تهران انتظاری نمیرفت ، رسم است در ایران که سیاستمداران برای نیل به هدف و خواسته های گروهی خود ، از رود خون جوانان عبور کنند ، اما از ورزشکارانی که قاعدتا باید روحیه جوانمردی در آنها تبلور یافته باشد، توقعی دیگر بود ، اما چه سود ...
انتظار داشتم علیرضا دبیر با شنیدن ظلم و ستمی که بر این مادر رفته ، به فریاد درآید اما چه سود ...

آقای علیرضا دبیر، آقای رسول خادم !
سهراب اعرابی در خیابان کشته نشد تا امثال فیروزآبادی قتل او را به گردن مزدوران خارجی بیندازد !
سهراب اعرابی در بازداشتگاهی در شهر تهران که شما ادعای عضویت در شورای شهرش را دارید شهید شد . سکوت شما به معنی مشارکت در قتل سهراب و سهرابهای دیگری ست که در تهران به جرم هواداری از قانون اساسی ، همان قانونی که به اعتبارش شما و امثال شما مسئولیتی کسب نموده اید و قدرتی بهم زده اید ، ناجوانمردانه به قتل رسیده اند .
می گویم ناجوانمردانه ، چون در بازداشتگاه با دستهای بسته اسیر بودند و بازجویان چنان بلایی بر سر این جوانان آورده اند که حتی از تحویل اجساد آنها به خانواده هایشان هراسان هستند .
آقای دبیر ، آقای خادم !
کاش به سوال مادر سهراب پاسخ می دادید :
به کدامین گناه کشته شد ؟
به دست و به دستور چه کسی او را کشتند ؟
تمام این اتفاقات در حوزه مسئولیت شما اتفاق می افتد ، حذر کنید از همکاری با قاتلین جوانان .
آقای شورای شهر ! بترسید از آغشته شدن دستتان به خون شهروندان !

آقای شورای شهر !
تو و دیگر ورزشکارانی که مدالهای رنگارنگی برای مردم به ارمغان آورده اید ، هیچگاه اسطوره نشدید و هرگز نمی شوید، می دانید چرا ؟!
تو بهتر از من می دانی که جهان پهلوان تختی مدالهای فراوانی کسب نکرد اما بواسطه همراهی با مردم و فتح قلوب مردم ، اسطوره شد ، ... اما آیا از خود پرسیده اید : مردمی که هر سال مزار تختی را گلباران می کنند ، چرا برای زنده تو و دیگر ورزشکاران حتی سلامی هم نمی فرستند !
کاش می توانستی لحظه ای تجسم کنی اگر بجای تو ، تختی جوانمرد در شورای شهر تهران بود و صحبت مادری داغدار را می شنید ، چه عکس العملی نشان می داد .

مطمئنم اگر تختی زنده می بود ، زنده نمی ماند چرا که او در این ایام سخت ، در صف نخست مبارزات مردم قرار می گرفت و اولین گلوله دژخیمان ، سینه ستبر او را می شکافت .
راز ماندگاری تختی بهمین سادگی ست ، مردمی بود نه مردم ستیز !
آقای قهرمان !
جوانمرد بودن ، شجاعت می خواهد ، پهلوان مردم شدن ، لیاقت می خواهد ، اسطوره شدن به سادگی کسب مدال زرین نیست ...
تختی اعتبارش را از سینه مردم گرفت ، تختی در دل مردم است ، اما ...
تو کجایی قهرمان جهان ؟!