حیف از سروش که همرتبه آخوند شد !

نامه سروش به محمود دولت آبادی را خواندم . از خودم و از سروش با هم بدم آمد.

سروش را دوست می داشتم بواسطه ابراز نظرهایی که از جنس دیگر بود .

با " علم چیست ؟ فلسفه چیست ؟" او را شناختم و با کتاب " نهاد نا آرام جهان " به دنیای ملاصدرا رفتم و درسها آموختم . فلسفه ملاصدرا شناخت به جهان را دگرگون کرد و بیش از عالم پیدا به کشف دنیای نهان شتافت ، هرچند بسیاری ، شناخت و معرفت ( تجربه های نبوی ) درونی را برتر از استدلالهای منطقی بیرونی می دانند.

کتابهای سروش را یک به یک خواندم ، حتی " صراط های مستقیم " و " بسط تجربه نبوی " که به اعتقادم نظریاتش ، پیش از هر نظر دیگر منتقد دیدگاه خودش بود !

بعد ها که حکومت ، جاهلانه و بی رحمانه بر او تاخت ، علاقه و بیش از آن دلسوزیم بیشتر شد که مظلوم بود وخود و خانواده اش در معرض خطر .

مدتها بود که دیگر ، آرایش را با وسواس می خواندم . هرچند نظریه برداشت های برون دینیش (پولاریسم دینی )حقیقت بود اما آنجا که قضاوت از نظارت جدا می ساخت و داور از ناظر تفکیک می نمود ، خود را فراموش می کرد که بر اساس همان دیدش ، حق قضاوت از او نیز سلب می شد و می بایست جامه قضاوت از تن بدر آورد!

... اما باز هم سروشی بود که به بحث و استدلال اعتنا داشت و زور با جور هم شان می دانست .

متاسفانه سروش نیز در مقابله با کمترین انتقاد آنچنان آشفته خاطر شد که گویی حریمش را همچون خرافات مقدس مآبانه حکومت ، دور از نقد و نظر می داند و نقد را غباری بر دامانش می پندارد .

در این فرصت نمی خواهم وارد بحث این دو عزیز شوم ،که هر دو از جایگاهی بس بلند برخوردارند و پرنده نحیفی چون من ، یارای همنوازی با سیمرغ و عقاب ندارد .

اما سخنی دارم با سروشی که جلای وطن از جبر تازیانه متکبران و دگم اندیشان گزیده . آنانی که هیچ نقدی بر خود برنمی تابند .

برادر عزیز

کاش در پاسخ به منتقد خود ( هرکه باشد ، چه محمود دولت آبادی و چه هر شهروند ایرانی دیگر ) یا از فعالیتهای خود در ستاد انقلاب فرهنگی دفاع می کردی و یا به زبانی ساده اما قابل قبول ، عذرخواهی می نمودی .

کار سختی نیست ، فرض کن با توهینی که به دولت آبادی روا داشتی ، زبان او را ببندی ، با دیگری چه می کنی ؟

کار سختی نیست ، همه کسانی که به نوعی ، روزگاری در خدمت جمهوری اسلامی بودند و امروز بر آنچه گذشت افسوس می خورند ، حداقل وظیفه شان ، یک عذرخواهی ساده است تا ماجرا بیش از این کش نیاید و مجبور نشویم دایره خودی ها را تنگ تر و خلوت تر از آنچه هست کنیم و الا همه می دانیم در دوران انقلاب فرهنگی چه گذشت .

هنوز سخن شما را در همان اوان که به توجیه بسته شدن دانشگاه ها بر زبان آوردید از یاد نبرده ام :

ما تلاش می کنیم به فرمان امام ، دانشگاهی اسلامی ، با دروس اسلامی ، بسازیم !

عجبا ! همه سعی شما و دیگر دوستان آن روزتان ( دکتر حبیبی ، جلال الدین فارسی ، دکتر شریعتمداری ، و ... ) این بود تا دانشگاهی که می بایست محل تحقیق و بحث باشد و دانشجو بتواند آزادانه آرای دیگران را نیز از زبان خودشان و کتابشان فهم کند را تبدیل به حوزه علمیه ای دیگر سازید ....

سروش عزیز !

باور کن عذر خواهی از مردم ، شان و جایگاه تو را کاهش نمی دهد !

هرکس که برای این نظام قدمی برداشته ، اگر تصور می کند می بایست تا ابد آن را انکار نماید ، مبادا که لعن و نفرینی دامنش را بگیرد ، باید بداند پیش و بیش از امثال او ، ما مردم مقصریم که به نظام جمهوری اسلامی و قانون اساسی مبتنی بر ولایت فقیه رای دادیم تا تو و امثال تو در آن زمان بر ما حاکم شوید و راه ولایتی منطبق بر بلاهت وقیح را هموار سازید !

من ( بعنوان یک ایرانی و نوجوان روزهای انقلاب و هرآنچه پس از آن کردم) امروز شرمنده کودکان آواره ام هستم که در آن زمان، ابلهانه به دنبال شیخی افتادم و او را وارث خدا بر زمین ساختم تا شان انسانی همه مارا لگد مال کند .

مردم ما فراموشکار نیستند اما باگذشتند .

من به سهم خود شرمنده ام ، اما ...

تو شرمنده نیستی ؟!