ادای دین به سروش

زمانی که سروش در پاسخ به انتقاد دولت آبادی زبان به کنایه و توجیه گشود ، از او خواستم با یک عذرخواهی ساده ، زبان منتقدین به مسئولیتی که وی در شورای انقلاب فرهنگی داشت ، را ببندد.
امروز نامه سروش به خامنه ای را خواندم ، و باز دوباره خود را به او نزدیک احساس کردم . سروشی که همیشه دوستش داشتم ، بواسطه علاقه او به بحث و تحقیق و ابراز نظری صریح و روشنگرانه .
مسئله تایید یا تقبیح او نیست ، مهم این است که باب بحث باز باشد تا همه بتوانیم آرای یکدیگر را با صبوری بشنویم و با متانت نقد کنیم .
سروش در نامه ای که به خامنه ای نوشته ، از آنچه در گذشته از وی سر زده ، عذرخواهی نموده . کاش این شجاعت را همه می داشتیم تا با گذر از گذشته به آینده ای روشن روی کنیم .
سروش عزیز در خاتمه این نامه آورده :
" بارخدايا تو گواه باش، من که عمری درد دين داشته ام و درس دين داده ام. از بيداد اين نظام استبداد آئين برائت می جويم و اگر روزی به سهو و خطا اعانتی به ظالمان کرده ام از تو پوزش و آمرزش می طلبم."
درود بر تو ، من یک عذرخواهی به تو بدهکار شدم و اینجا آنرا ادا می کنم . امیدوارم همیشه سلامت باشی تا باب بحث باز بماند . امروز بیش از گذشته دوستت دارم ، هرچند هنوز آرای تو را قابل نقد می دانم اما سیاقت را بر سبیل منطق ، می ستایم .