در دفاع از سروش و نقد منتقدانش

عبدالکریم سروش چه بخواهد و چه نخواهد ، نامش یادآور انقلاب فرهنگی در زمان خمینی ست . همین امر دشنه به دست کسانی می دهد که منتظرند تا سروش کلامی گوید تا عرصه بر او چنان تنگ کنند که گویی تقاص آن روزها را باید پس دهد ( کاش خودش داوطلبانه از آن روزگار سخن می گفت و همچون بسیاری با یک عذرخواهی چنین مجادله نابرابری را خاتمه می داد ) .

سروش بدرستی به نقد دو گروهی پرداخته که یکی دین را آلت دست خود قرار داده و دیگری دین را بهانه ای برای تمسخر گروه اول ، اما هیچ کس نگفت که پرداختن به این دین ( چه در سوء استفاده از آن و چه در استهزاء آن ) چه آثاری بر نگرش مردم بر امور جاری وطنخواهد گذاشت و چه فرصت مناسبی را در اختیار ملایان قرار می دهد تا مردم ناراضی را راضی به جمهوری اسلامی کنند که اگر ما ( ملایان ) نباشیم ، دینتان بر باد می رود و گروهی می آیند ( که به قول همین آخوندها ) ناموس فاطمه زهرا و بیضه اسلام را به باد می دهند !

سروش بواضح و صریح از نقد منطقی و مستدل ناقدان دین قدردانی کرده . روی سخن او با آنانی ست که تصور می کنند با استهزاء و لودگی می توانند آسیب به حکومتی رسانند که نقطه قوتش ترس مردم از قدرت گرفتن کسانی ست که ایمانشان را نشانه رفته اند.

باید باور کنیم تا کف جامعه و قشر سنتی ( اکثریت مردم ) به خیابانها و میدان مبارزه نیایند ، این اعتراضات به جایی نخواهد رسید و این قشر سنتی هنوز دل در گرو دین نهاده .

دوست عزیز و صاحب قلمی چون م. سخن با انتقاد از سروش آورده که هرجا دین به سخره گرفته شده ، بدلیل هجوم مومنان و ظلم آنها بوده ، در حالیکه سخن سروش دقیقا تاکید بر همین نکته ست که باید سوءاستفاده کنندگان از دین و آنانی که بنام دین حکم قتل انسانی ( با هر مسلکی : بهایی و مسیحی و یهودی و مسلمان و ... ) را می دهند رسوا کرد اما نه با هجو و تمسخر دین که چنین روش هایی باعث خواهد شد تا مردم حتی تمایلی به شنیدن سخن صاحب سخنی چون م. سخن را هم نداشته باشند .

دیگری از قتل کسروی و .... بدست دینداران یاد کرده ، درصورتی که سروش هم بر همین نظر بوده که جایگاه اسلام کشی و کفر کشی را برابر ذکر کرده .

سخنی که نمیدانم چرا مورد توجه قرار نگرفته : عقاید را باید با نقد مستدل و منطقی نقد کرد ، نه با حکم شمشیر و زبان تهدید و تمسخر !

من خودم به شخصه به هیچ دینی اعتقاد ندارم ، همه ادیان را همچون احزاب سیاسی میدانم که تمام هم و غمشان بدست آوردن قدرت و خالی کردن جیب ملت ست ، اما از آنجا هرگاه سخن از ایران به میان می آید ، نظر مردم را بر نظر هر شخص و هر گروه و مسلکی مقدم می دانم ، اعتقاد دارم در برابر خواست مردم باید به این مصرع از غزل حافظ بسنده کرد که :

لطف آنچه تو اندیشی ، حکم آنچه تو فرمایی !

مردم ما به حق یا به دلیل تسلط اعراب در گذشته دور ، هنوز باور به دینی دارند که متاسفانه دستاویز حکومت قرار گرفته . اما  این دقیقا خواست قلبی جمهوری اسلامی ست که بجای نقد روشنگرانه دین و انتقاد منطقی از سیاستهای غیر قابل دفاع حکومت ، منتقدان و مخالفان به هجو و استهزاء دین بپردازند تا وجهه خود را نزد ملت از دست دهند .

و دقیقا بر همین اساس ست که باور دارم که کسانی از سوی حکومت مامورند تا در سایتها ( و بویژه در سایت بالاترین ) به ترویج دین ستیزی ( از نوع لودگی ) بپردازند تا مردم از ترس به خطر افتادن ناموس فاطمه زهرا و قطع بیضه اسلام ( شعارهای تکراری ملایان برای خاموش کردن اعتراضات مردم ) به هر ظلم حکومتی تن دهند .

به امید روزی که عقل انسان بر اعتقادش غلیه کند که همه دینها یکنوع  بازی توجیه ست !

دین هرکسی قلب اوست و هرآنچه که در آن می گذرد اما برای توجیه تمایلاتش ، نام دین بر اعمال خود نهاده ، چنین ست که هم مسیحی انسان دوست داریم و هم مسیحی بمب گذار ، هم مسلمان صلح طلب داریم و هم مسلمان تروریست ، هم بی خدایانی که مهربانتر از هر پیامبری هستند و هم بی خدایانی که وجودشان شک در وجود آفریدگار بوجود می آورد . ما همانی هستیم که قلبمان حکم می کند ، مابقی بهانه ست و توجیه !


 من مخالف شعر نجفی نیستم ، هرکس آزاد ست تا نظر خود را بیان کند اما نوشته من بدلیل برخورد نامناسب با سروش ست ، وقتی نجفی آزاد  ست به بیان نظر خود ، چرا به سروش می تازیم که چرا نظر خود را اعلام نموده !