متاسفانه ما تنها نیستیم ، این درد مشترک همه ملتهای تحت ستم ست .
باید یکی شویم اما نه زیر پرچم سرخ و سیاه ، یا مکتبهای دیروزی و امروزی ، باید مرزها را فراموش کنیم ، باید یکی شویم ....
به یاد و احترام پدر و مادرانی که فرزندان خود را باید در زندان یا گورستان بیابند ...
به یاد همه کودکانی که تنها یادی از والدین خود را بهمراه دارند .....
و به یاد همه آنانی که بدلیل وجود مرزهای سیاسی باید آزار ببینند ،
می توان دقیقه ای سکوت کرد و به آنها اندیشید ، می توان در حد توان قدمی برداشت .
آزادی هر ملت ، مقدمه ای ست برای محو استبداد از جهان و توقف جنایت حکومتها .
درد ما مشترک ست ...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر