من و همکار آلمانی _ 1

دیشب با همکار آلمانیم در مورد فرهنگ ها و ملیت ها صحبت می کردم . یکدفعه انگار داغ دلش تازه شده و فرصتی پیدا کرده که بتواند درد دلش را بگوید ، گفت :
میدونی ، همه می تونند به کشورشان و تاریخشان افتخار کنند و با صدای بلند این را اعلام کنند . اما ما تا به تاریخ آلمان می خواهیم اشاره کنیم و افتخار کنیم ، فورا جنگ های جهانی را جلوی چشممان می گیرند تا سکوت کنیم .
هر کشوری ، مثل شما ، مثل ترکیه ، همه حتی همین امریکا که اینهمه به خودش افتخار میکنه هم اشتباهات تاریخی انجام داده ، مگه امریکا در ویتنام ، عراق و افغانستان ، در ژاپن ( هیروشیما و ناکازاکی ) جنایت نکرده ، اما هیچکس به آنها چیزی نمیگه ، ... تازه اگه در آلمان مثلا پسر یه خارجی مثل ترک ها با چاقو به کسی حمله کنه ، میگند این حرکت برخاسته از فرهنگ و رسوم آنهاست و باید اصلاح بشه اما اگه پسر من با چاقو به کسی حمله کنه ، فورا میگند این فاشیسته ، نژادپرسته ...
دلم براش سوخت ، نمیدانم تا کی باید اینها تاوان دو جنگ فاجعه بار را پرداخت کنند . اما قدر مسلم بسیاری از آلمانی ها ( بسیاری واقعن کلمه ای نارساست که بسیار بیش از بسیارند آلمانی هایی که ) انسانهایی به غایت مهربان و انسان دوست هستند ، کافیه به مصیبت های طبیعی در جهان نظر کنیم تا ببینیم آلمانی ها تا چه حد داوطلبانه و پرتلاش به انسانها و کشورهای مصیبت زده کمک کرده اند .
وقتی در ژاپن آن سونامی وحشتناک روی داد ، تعدادی از آتش نشان های آلمانی داوطلبانه به ژاپن رفتند .
در گزارش تلویزیون آلمان ، از آنها پرسیده شده بود که آیا از اثرات رادیو اکتیویته نشت کرده از نیروگاه های اتمی نمی ترسند ؟
فرد داوطلب پاسخ داد : ما دوره های آموزشی کافی دیده ایم و الآن باید نشان بدیم که چه توانایی هایی برای کمک به مردم داریم ، ما باید برای کمک به مردم ژاپن اقدام می کردیم ( وظیفه ماست ) ...

خیلی از آلمانی به ما خارجی ها از سرلطف و از بالا نگاه می کنند ، این حقیقتی غیرقابل کتمان ست ( بویژه برای من که در شرق برلین زندگی می کنم این رفتار کاملن مشهود ست ، یا نفرت یا ترحم و البته گاه کسانی یافت می شوند که واقعا به چشم انسانی همشان خودشان به ما خارجی ها می نگرند ) اما نباید از فرهنگی که بین مردم این جامعه جا افتاده به سادگی گذشت ، فرهنگ تلاش و مبارزه ، فرهنگ " تنبلی ستیزی " !
به دوستم گفتم : میدانی در بین ایرانیان ، وقتی از آلمان صحبت میشه ، اول به چه چیزی اشاره می کنیم ؟
ما همیشه میگیم آلمان در فاصله کوتاهی دو بار در جنگ جهانی ویران شد ، بکلی ویران شد ، کشورش اشغال شد ، همه آنچه داشت از دست داد .. اما !
هر بار به سرعت و باتلاش و پشتکار ، کشورشان را به قدرتی غیرقابل انکار تبدیل کردند ...
کتمان نمی کنم که من از آلمان و آلمانی ها خوشم میاد ، حتی از زبان آنها که مثل همه چیز آلمانی ها برخاسته از دیسیپلین سخت و نظمی بارز ست .