در اینکه قذافی و بشار اسد باید بروند شکی نیست ، اما تا بحال فکر کرده اید درحالی که روسیه به فکر مال اندوزی از ایران و سوریه ست ، امریکا چه کمربندی دور جهان می کشد ؟(+ +)
از شمال افریقا گرفته تا عراق و عربستان و بحرین و اردن و سوریه و پاکستان و افغانستان و...
اما چرا امریکایی که این همه قدرت و جدیت در مورد این کشورها به خرج داده و به خرج می دهد ، در مورد جمهوری اسلامی دست و پایش می لرزد ؟
تنها گزینه ممکن ، جمعیت زیاد ایران ست و ترس از اتحاد مردم علیه بیگانه ... اما !
من فکر می کنم باجی که جمهوری اسلامی با گشاده دستی به سوی همه دراز کرده ، غرب را برای مقابله با این حکومت فتنه گر و جانی به تردید انداخته مبادا حکومت بعدی چنین اسرافی از خود بروز ندهد ، پس فعلا به بیانیه و قطعنامه بسنده می کنند تا ببیند فردا آفتاب از کدام سمت طلوع می کند !
از شمال افریقا گرفته تا عراق و عربستان و بحرین و اردن و سوریه و پاکستان و افغانستان و...
اما چرا امریکایی که این همه قدرت و جدیت در مورد این کشورها به خرج داده و به خرج می دهد ، در مورد جمهوری اسلامی دست و پایش می لرزد ؟
تنها گزینه ممکن ، جمعیت زیاد ایران ست و ترس از اتحاد مردم علیه بیگانه ... اما !
من فکر می کنم باجی که جمهوری اسلامی با گشاده دستی به سوی همه دراز کرده ، غرب را برای مقابله با این حکومت فتنه گر و جانی به تردید انداخته مبادا حکومت بعدی چنین اسرافی از خود بروز ندهد ، پس فعلا به بیانیه و قطعنامه بسنده می کنند تا ببیند فردا آفتاب از کدام سمت طلوع می کند !
۱ نظر:
درود بیکران:با نظر حضرت عالی موافقم و بی شک دلهره اصلی امریکا روی کار آمدن یک دولت ملی در ایران است که به سیاست تجاری و وارداتی ایران خاتمه بدهد و برود به سمت تولید ملی. سیاستی شبیه سیاست هندوستان. از نظر امریکا حتی احتمال شکل گیری چنین دولتی باید نابود شود، تا امریکا خیالش راحت شود. و این ممکن نیست مگر خاتمه بخشیدن کامل به همه شعارها و آرزوهائی که مردم از انقلاب 57 تاکنون در سر دارند.
یعنی بستن کامل دفتر انقلاب 57 و تبدیل ایران به ژاندارم منطقه، تحت امر امریکا و ناتو.
دراینصورت است که باید نگران اعدام های ناگهانی و گسترده سیاسی درایران بود. یعنی در خون غرق کردن جنبش سبز و مردم ایران. به شعارهای امریکا و رهبران اروپائی در حمایت از اعتراضات مردم نباید زیاد اهمیت داد. این روی آب است، نه عمق آب. آنها در اعماق منافع خود را جستجو می کنند و دولتی که بشدت در داخل کشور ضعیف شده، مردم آن را نمی خواهند و از نظر اقتصادی نیز در تنگنای شدید است، دولتی که اعتبار مردمی قدرت نظامی کشور را تقریبا نابود کرده و در منطقه تقریبا در محاصره سیاسی است، بمراتب دولتی قابل معامله تر و دست آموزتر است تا دولتی که روی شانه های چند ده میلیون ایرانی بر سر کار بیآید. دولتی با شعارها و برنامه های برقراری عدالت اجتماعی در کشور، حاکمیت قانون، آزادی مطبوعات و بالا بردن آگاهی مردم از امور و کارهای دولتی و کاهش هزینه های نظامی به سود شکم مردم و درعین حال، رفتن به سوی تولید داخلی و بستن دروازه های گشوده ایران به روی کالاهای خارج باشد.
دراینصورت باید از خود سئوال کرد که امریکا و کشورهای سرمایه داری اروپا و حتی روسیه و چین، طالب و مدافع کدام دولت اند؟ دولت سیاه احمدی نژاد و یا دولت سبز موسوی؟ پیروز و ماندگار باشید.
ارسال یک نظر