به چه داده ای امید بستیم ؟

ایران با نتیجه ی غیر قابل باور سه بر هیچ مغلوب ژاپنی شد که تمامی مسابقات قبلی  خود را با حداقل نتیجه برده بود . 

این روی بیرحم  فوتبال است

حال نوبت آنانی ست که سالها منتظر بودند تا کیروش را به زمین بزنند.

در اینکه کیروش از لحاظ اخلاقی بسیار قابل نقد است و مانند تمامی مربیان پرتغالی ، تحمل کوچکترین انتقادی را ندارد ، شکی نیست اما اگر فقط بر روی بازی فوتبال تمرکز کنیم باید ابتدا از خودمان بپرسیم : به این تیم چه دادیم که توقع قهرمانی داشتیم ، مگر بازی تیم فوتبال ایران نبود که توقع ما را بالا برده بود و مگر این تیم همانی نیست که قبل از حضور کیروش ، در مقابله با هر تیم آسیایی دچار اما و اگرها می شد و هیچکس   با اطمینان از پیروزی در مسابقه با حریفان  سخن نمی گفت

تیم ایران بدون بازیهای آمادگی و دوستانه در خور تیم و در خور این مسابقات پای به رقابتها نهاد .اردوی آماده سازی را از سر محبت قطری ها بدست آورده بودیم  و انسجام تیمی خود را بواسطه حضور کیروش   ، تیمی که از نبود هیچ بازیکنی زانوی غم بغل نمی گرفت 

تیمی که بدلیل نبود تدارکات مناسب ، از جمله رویارویی با حریفان قدر ، مجبور بود تا لژیونرها را به بازیکنان داخلی ترجیح دهد ، حتی اگر آنان در تیم ها خود روی نیمکت بودند

مهم نیست که کیروش بماند یا برود تا مربیان فراماسونری داخلی نداشته های خود را با این تیم و آبروی ملت به محک بگذارند ، مهم این است که باور کنیم بدون تدارکات مناسب و برنامه ریزی بلند مدت نباید دل به حوادث بسپاریم

پ ن 
قابل توجه پرسپولیسی ها :
مطمئن هستم برانکو و پرسپولیسی ها خود را آماده حمله به کیروش می کنند ، تیم  ملی به ژاپن باخت ، برانکو با ژاپن چه کرد ؟ 

 آقای ده نمکی شاد شدی 

تاوقتی فوتبال هراسان و مردم گریزان نقد کننده فوتبال هستند ، تا زمانی که سیاست بر فوتبال سایه افکنده ، باید فقط دل به حوادث بست

بیچاره مردمی که این تنها دلخوشی خود را از دست میدهند