ایران- نیجریه ، حق با کیست ؟

تیم ملی ایران در اولین دیدار خود با نیجریه به تساوی صفر بر صفر اکتفا کرد .

در فضای مجازی هیاهوی بسیار برخاسته ، گروهی این تساوی را پیروزی و عده ای دیگر آن را بمثابه شکست تلقی می کنند . حق با کیست ؟!

کارلوس کیروش مربی بزرگی ست ، او بهتر از هرکس دیگر می داند که توانایی تیم ایران و توانایی نیجریه در چه حدی ست .

شکی نیست که تیم نیجریه علیرغم اینکه از بازیکنان بزرگی ( در حد یک تیم افریقایی و در قیاس با بازیکنان آسیایی ) برخوردار ست ، دارای ضعف های فراوان دفاعی ست .

مرور بازی های تدارکاتی این تیم ، بویژه بازی با مکزیک و امریکا نشان از آن دارد که ساختار دفاعی و بخصوص خط دفاعی این تیم در مقابله با حمله تیم حریف ، به شرطی که با تعداد کافی مهاجم همراه باشد ، بسیار شکننده ست ، بازیکنان خط دفاعی گویی هنوز نیاموخته اند در منطقه جریمه باید یارگیری کنند. ( البته در آن بازیها دروازه بان دوم تیم از دروازه محافظت می کرد )

به اعتقاد من نیجریه ضعیف ترین تیم گروه ست . ایران توانایی شکست نیجریه را داشت اگر برای حمله نیز تاکتیکی درنظر می گرفت .

شیوه بازی ایران در مقابل نیجریه شبیه شیوه بکار گرفته شده در برابر کره جنوبی ( در بازی های مقدماتی جام جهانی ) بود . کیروش دفاع و تجمع در زمین خودی را در دستور کار قرار داده و به انتظار اشتباهی از جانب خط دفاعی حریف نشسته تا شاید همان اشتباهی که مدافع چپ کره مرتکب شد تا قوچی تیز هوش را قوچ وار روانه دروازه سازد ، اینبار از جانب خط دفاعی نیجریه بروز کند. والا چه کسی بهتر از خود کیروش میداند که برای رسیدن به گل باید ایجاد موقعیت کرد . در برابر دفاع متزلزل نیجریه باید با تعداد کافی به دروازه این تیم نزدیک شد .
دفاع نیجریه به شدت آسیب پذیر ست و این نکته در دو بازی باقیمانده این تیم هویدا خواهد شد .

دفاع زمانی مرتکب اشتباه فاحش می شود که یا در زمان بازی تحت فشار شدید تیم مقابل قرار گرفته  یا از نظر روحی بهم ریخته باشد .( مثل تیم کره که بجهت بازی در خانه خود و صحبتهای نابخردانه مربی خود که وعده گلباران کردن تیم ایران را داده بود ، با گذشت زمان دچار استرس و اضظراب شده بود ) 

کیروش با کسب این تساوی امید شاگردانش را برای صعود تا بازی آخر زنده نگهداشته و این یعنی انگیزه برای مقابله با آرژانتین و بوسنی و بیش از آن بمعنی دوندگی بیشتر در بازیهای آتی ست . دوندگی و دوندگی تا با پوشش زمین خودی ، فضایی برای عرض اندام بازیکنان تکنیکی و اجرای دستورات تاکتیکی حریف باقی نماند .

به اعتقاد من ، کیروش بدنبال صعود از گروه نیست ، تلاش برای کسب نتایج آبرومندانه ، حتی با ارایه بازیهایی نه در شان جام جهانی ، ست .

مربی صاحب نام تیم ملی ایران ، بر این امر واقف ست که پس از جام جهانی باید در کشور دیگر کارش را ادامه دهد ، بنابراین بیش از کسب وجهه برای نام ایران ، به فکر آینده کاری خود می باشد .

البته نباید از صحبتهای او ( پس از بازی با نیجریه ) به سادگی گذشت ، ایران بجهت مشکلات مالی نه اردوی مناسبی برگزار کرد و نه دیدارهای دوستانه تا بتواند با آمادگی کامل در بازیهای جام جهانی شرکت کند .

افسوس که ایران شانس پیروزی در برابر نیجیریه را از دست داد ، شاید بازی با نیجریه تنهامسابقه ای بود که می توانستیم برای برد بازی کنیم.

اکنون همه چیز به دیدار آخر کشیده می شود ، جایی که بوسنی برای صعود نیاز به کسب نتیجه در برابر ایران خواهد داشت ، دیداری که شاید بدلیل غرور بازیکنان بوسنی ، بتوان از شکاف بین خط دفاعی و فضای خالی پشت هافبک های این تیم استفاده کرد ، فضایی مناسب برای رضا قوچانی نژاد و نفوذهای دژاگه .

کاش کیروش بیش از توقع ارتکاب اشتباه از خط دفاعی حریفان ، کمی هم به مهاجمین ایران اعتماد میکرد .

صرفنظر از هر نتیجه ای ، باید به تیم ملی احترام بگذاریم ، این بچه ها بدون کمترین امکانات و بدون اردو و بازی های تدارکاتی مناسب به مقابله با قدرتهایی برخاسته اند که هرکدام خود را به بهترین وجه آماده این مسابقات بزرگ کرده اند .