کاش جباری ادبیات زبانش در حد هنر پاهایش بود

از دعوا و قهر مجتبی جباری همه آگاه هستند . رفتن جباری از استقلال و پیوستنش به سپاهان جای هیچ ایرادی ندارد که دوره اسطوره های متعصب گذشته ، دوران فوتبال حرفه ای ست ، کاش فوتبالیست های ما همانطور که دستمزد حرفه ای می گیرند ، رفتار حرفه ای را هم از خود بروز می دادند.

مثلا جواد نکونام هزار و یک بهانه جور کرد تا رفتنش از استقلال را موجه جلوه دهد و بمحض آنکه فدراسیون فوتبال مانع پیوستنش به لیگ امارات شد ( بدلیل نام جعلی که لیگ امارات  برای خلیج فارس درنظر گرفته بود ) ، تازه یادش آمد که بگوید بخاطر هواداران در استقلال می ماند . ( آنهم پس از امضای قرارداد اولیه با تیم شارجه !)

جباری 9 سال در استقلال بود ، هرگاه در زمین بود ، تاثیری غیرقابل انکار بر روند بازی داشت و البته بیشتر اوقات مصدوم بود و همیشه هم از تمرینات بدنسازی اول فصل فرار می کرد .

جباری در استقلال تا آنجا مورد توجه قرار داشت که حتی در تمرینات رعایت حال او را می کردند تا مبادا صدمه ببیند. با همه اینها ( و با وجودی که ) هرسال مربی یا مدیریت تیم استقلال مورد عتاب و توهین او قرار می گرفتند ،باز هم با او مدارا می شد تا تیم لطمه نبیند .

اما حکایت امسال غیر آنی ست که بتوان نادیده گرفت .

جباری که طبق عادت  ، دوباره نحوه مدیریت تیم استقلال را به تمسخر گرفته بود با واکنشی ( البته نه چندان جالب ) باشگاه مواجه شد . ناچار به تیمی رفت که همیشه در فصل نقل و انتقالات بدنبال بازیکنان تاثیرگذار استقلال بود ، تیم سپاهان اصفهان .

جباری بخوبی می دانست که این حرکت او خوشایند هواداران نخواهد بود ، پس دست پیش گرفت و از هر فرصتی برای مصاحبه استفاده کرد و هربار گزنده تر و بی ادبانه تر مدیر استقلال را هدف قرار داد تا گناه رفتنش را به گردن مدیرعامل بیندازد و ذهن هواداران را از خود منحرف سازد . تا جایی که حاضر شد خود را در قالب یک ( با شرمندگی از لزوم ذکر این کلمات ) " لات " و " جاهل زورگیر " جلوه دهد و متاسف باشد که چرا مشت های محکم تری را به مدیر تیمش نزده !

در اینکه در استقلال ( مانند هر تیم دیگری ) بسیاری از بازیکنان لطمه خورده اند شکی نیست که این اقتضای زمان بوده و هست بویژه درهمه تیم های بزرگ .

مثلا برخورد تعمدی و غیرقابل توجیهی که چند سال با فرهاد مجیدی شد را کسی فراموش نکرده ، درست در زمانی که بهترین دوران بازی خود را طی می کرد و برای منافع استقلال از منافع خود چشم پوشی کرده بود ، مربی وقت استقلال ( که اتفاقا الآن هم مربی همین تیم ست ) او را به نیمکت چسباند تا بزعم خود ، انتقام علاقه مجیدی به حجازی را از او بگیرد .

اما فرهاد مجیدی هیچگاه حرفی نزد و حرکتی نکرد مبادا تیم لطمه ببیند .

یا مثلا وحید طالب لو که بدلیل علاقه امیر قلعه نوعی به رحمتی ، موقعیت خود را در استقلال از دست داد تا رحمتی جای او را بگیرد .
در عین شایستگی از بازی محروم شد ، لطمه ای روحی که هرگز جبران نشد.

علیرضا اکبرپور ، علی سامره ، علیرضا منصوریان و .... هرکدام بدلیلی طرد شدند اما هرگز علیه استقلال یا مربی و مدیر آن صحبتی نکردند .

در فوتبال حرفه ای باید پذیرفت که حد و حدود هرکس مشخص ست و هیچگاه بازیکنی اجازه ندارد در مورد مقام بالاتر صحبتی کند .

نمونه بارز آن کاسیاس ، دروازه بان ارزنده رئال مادرید ست . دروازه بانی که به اعتقاد بسیاری از جمله بهترین دروازه بانهای دنیاست و فقط بجهت لجبازی مورینتو ( مربی وقت رئال مادرید ) کنار گذاشته شد .

کاسیاس که نه فقط کاپیتان رئال که حتی بنوعی هویت امروز رئال ست ، هرگز زبان به انتقاد باز نکرد .

مورینتو هرچه خواست کرد و هرچه خواست در مورد او گفت و بدلیل همین لجبازیها ، قهرمانی را به بارسلون واگذار کرد و از رئال رفت تا در چلسی به پول بیشتری برسد .

کاسیاس دوباره بعنوان دروازه بان اصلی رئال به زمین بازگشت . اما او که گفته بود در دورانی که بجهت قهر و عناد مورینتو از بازی فوتبال محروم شده بود ، از شدت ناراحتی گریه می کرد و اشک می ریخت ، پس از رفتن مربی لجباز ، بجای آنکه مثل بسیاری از فوتبالیست ها ی ما ( از جمله جباری ، قربانی ، فرزاد حاتمی و ... ) فرصت را مغتنم شمارد و انتقام گیرد ، به این سخنان بسنده کرد :

" بايد به کارهايي که مورينيو براي رئال انجام داده احترام گذاشت ....
او مربي‌اي بود که دوست داشت همواره به پيروزي برسد. اين امر بر کسي پوشيده نيست. او از روز نخست حضور در رئال اين را به همه ثابت کرد. تيم ما در فصل گذشته تا نزديکي‌هاي جام رفت ولي نتوانست آنها را فتح کند. مهم روحيه جنگندگي ما بود که در شيوه نمايش تيم وجود داشت.... "

کاسیاس که در خارج از زمین هم انسانی والا و انسان دوست ست ، بزرگی خود را با ادبیاتش ثابت نمود . 

کاش جباری ادبیات زبانش در حد هنر پاهایش بود ، کاش رفتارش هم به اندازه پایش به بزرگی او کمک می کرد !